Bu çağ, sadece günahların çoğaldığı bir dönem değil; hakikatin açıkça boğulduğu bir zulüm düzenidir. Adalet susturulmuş, mazlumlar sahipsiz bırakılmış, merhamet değersiz görülmüştür. Herkesin elinde bilgi var ama hakikate körlük yaygınlaşmış durumda. Çünkü hakikat artık istenmiyor. Susturuluyor. Çarpıtılıyor. İftiralarla gömülüyor.
“Zulmedenlere en küçük bir meyil göstermeyin, yoksa size de ateş dokunur!” (11/Hud-113)
Zalimlerden yana bir duruş sergilemek bir yana, onlara en küçük bir sessizlik bile Allah’ın (cc) gazabını celbeder.
Zalim bellidir. Ama asıl tehlike, onların karşısında susmayı tercih edenlerdir.
“Sizden kim bir kötülük görürse eliyle düzeltsin; gücü yetmezse diliyle, ona da gücü yetmezse kalbiyle buğzetsin. Bu ise imanın en zayıf derecesidir.” (Müslim)
Bugün eliyle engel olamayan çok. Ama diliyle bile konuşmaktan aciz olanlar çoğaldı. Kalbiyle bile rahatsız olmayanlarsa… imanın en alt sınırının da altına düşmüş demektir.
Zulme karşı susan sadece dilsiz şeytan değildir; aynı zamanda mazluma sırtını dönmüş bir haindir.
“Ey iman edenler! Allah için şahitlik eden kimseler olun; bir topluluğa olan kininiz sizi adaletsizliğe sevk etmesin.” (5/Maide-8)
Tarafsızlık bir maske değildir. Zulüm karşısında tarafsız kalan, zalimin tarafına geçmiş demektir.
“İnsanların en hayırlısı, insanların en faydalısıdır.” (Darekutni)
Hakikati söylemekten, mazlumun yanında durmaktan daha büyük bir fayda olur mu?
Bu çağda tarafsızlık yok. Ya hakikatin yanındasın… ya da suskunluğunla zulmün ortağısın. Ve Allah (cc), zalimin dostu olanı değil; hakkı haykıranları sever.
“Allah’a yemin ederim ki, ya iyiliği emreder, kötülükten sakındırır, zalimi engellersiniz; ya da Allah, başınıza bir azap musallat eder de dua edersiniz ama kabul olunmaz.” (Tirmizi)
