İnsan, aklını kullanmadığında kendi kararlarını veremez hale gelir. Kur’an, defalarca kez insanı “akletmeye” çağırır; çünkü akletmek, hem hakikati bulmanın hem de doğru yolda yürümenin temelidir. Düşünmeyi bırakan, yönünü başkalarının çizdiği bir yolda yürür; neye inanacağını, nasıl yaşayacağını başkalarının dayatmaları belirler. Kur’an’da, “Hiç akletmez misiniz?”, “Düşünmez misiniz?” gibi ifadelerle, bireyin kendi zihinsel çabasını göstermesi istenir.
Aklını kilitleyen biri, o kilidin anahtarını başkasına teslim eder. Artık onun hayatı, kendi seçimiyle değil; başkalarının güdümünde şekillenir. Oysa Kur’an, insanın kendi aklıyla doğruyu bulmasını, körü körüne taklitten uzak durmasını öğütler. Gerçek özgürlük ve iman, akleden kalplerle mümkündür. Aklını çalıştırmayanın imanında derinlik, hayatında ise yön yoktur.
