Bedenin Sağ, Ruhun ve Kalbin Felçli Olmasın…
Ben yatağa mahkûmum, sen ayaktasın. Benim için bir bardak suya uzanmak hayal, sen kana kana içiyorsun. Benim için secdeye varmak özlem, sen her an yapabiliyorsun. Benim için bir adım atmak imkânsız, sen koşuyor, geziyor, dünyayı dolaşıyorsun.
Düşün! Allah (cc) benden gücü aldı ki sabrı öğreneyim. Sana güç verdi ki şükrü hatırlayasın. Benim imtihanım bedenimle, seninki nimetinle. Benim sınavım eksiklikle, seninki bollukla.
Ben yürüyemiyorum ama sabrımla yol alıyorum. Sen yürüyorsun ama şükrünü unutuyorsan, aslında ayakta değilsin. Gözlerin açık olsa da kalbin kör, nefesin var ama ruhun ölüdür. Benim ellerim tutmuyor ama dualarım göğe uzanıyor. Senin ellerin tutuyor ama şükürden uzaklaşıp günaha sarılıyorsa, felçli olan ben değilim, sensin!
Benim kaybım dünyada; ama sabrım ahirette bana inşaAllah kazanç olacak. Senin kaybın şükürsüzlükse, kaybın hem dünyada hem ahirette olacak. Benim yatağım geçici, senin gafletin ebedi olabilir.
Unutma! Benim için en büyük nimet, sabırla Rabbime yakın olmak. Senin için en büyük nimet, şükürle O’na yaklaşmak. Ama eğer şükretmezsen, ayakta dolaşırken aslında yere çakılırsın. Ellerin dolu olsa da boş kalırsın. Gözlerin görse de gerçeği göremezsin. Ben bedenimle zincirlenmişim ama kalbim özgür. Sen bedeninle özgürsün ama kalbin zincirlenmişse, benim halime acıma, kendi haline ağla!
