“Bu işin sonu ne olur?” Bu sorunun yankılandığı her adım, aslında hakikatin ayak sesidir. Çünkü gerçekten iz bırakan her direniş, belirsizlikle başlar.
Resulullah (sav), sayılı müminle Kabe’ye doğru yürüyüşe geçtiğinde sonrasında ne olacağını bilmiyordu. Hz. İbrahim (as), baltayı en büyük putun boynuna astığında geri dönüş yoktu. Musa (as), deniz henüz yarılmamışken kavmini o yöne ilerletmişken, önlerinde sadece iman vardı.
Bugün Filistin için atılan benzer adımlarda da aynı ruh olmalı. Sonucu belli olmayan ama geri dönülmeyen bir yürüyüş.
Ama sormak lazım kendimize: Eğer bir Filistin eylemine giderken, ertesi günkü şahsi planlarımız hâlâ önceliğimizse… Zihnimiz “eylemden sonra ne yaparım?” diye dünyevi binbir türlü işler ile doluysa… Bu, yağmur duasına şemsiyesiz gitmek gibi değil midir?
Gerçek eylem, sonucun ne olacağını bilmeden, sadece Allah’a (cc) güvenerek yürümekle başlar. Gemiler Allah (cc) için çoktan yakılmıştır.
Hamas, Gazze halkı ile gemileri yakmadılar mı…
